Betere financiering huisartsenzorg - Bevorderen van praktijkhouderschap - Kleinere praktijken - Een sterke eerste lijn in verbinding met het sociaal domein.
De patiënt zou samen met de huisarts zijn/haar eigen dossier moeten beheren. Patiënten komen er te laat achter wat er over hen is geschreven en in bijna elk dossier zitten fouten: van kleine onzorgvuldigheden tot foute aannames, die doorgaans gewoon blijven staan.
Het begint bij patiënten alle informatie te geven. Te vaak is de informatie beperkt tot hetgeen in eigen ziekenhuis mogelijk is. Zo worden patiënten bijvoorbeeld zelden geïnformeerd over studies die in andere ziekenhuizen lopen. Geef patiënten de kans om te kiezen!
Zolang er nog een numerus fixus bestaat op die opleidingen geloof ik niet dat er wat gaat veranderen. Kennelijk is de zorg gebaat bij een structureel tekort aan artsen en ic.
Als beginnend huisarts ervaar ik zelf elke dag de gevolgen zoals hierboven besproken wordt. Wat ik niet snap is waarom we met z’n allen (overheid, beroepsgroepen en belangenorganisaties) geaccepteerd hebben dat er sinds eind jaren 90/begin 00 voor elke (veelal oude mannelijke collega’s) praktijkhoudende fulltimer ongeveer 1,3 (80+% vrouwelijke) veelal waarnemer parttimer is opgeleid. Dat was wachten op een artsentekort.
Ja “samen beslissen en de opties bespreken” maar veel artsen doen/ kunnen dat niet. Er wordt alleen besproken welke mogelijkheden van behandeling er zijn maar niet wat het mogelijke gevolg is van terughoudendheid daarin. Artsen opleiden om ook dat gesprek te kunnen voeren zou goed zijn.
Ik werk als doktersassistente en merk dat veel mensen niet goed voorgelicht zijn over behandeling van simpele klachten. Mensen weten niet dat hoesten 3 weken duurt en antibiotica niet werkt, koorts bij volwassenen mag 5 dagen duren en daarnaast de eindeloze verslavingen aan oxycodon en slaaptabletten. Ik denk dat een betere voorlichting hierover al een heleboel bezoeken aan de huisarts kunnen schelen.
1) Gebruik huisartsenpost: de huisartsenpost wordt erg veel gebruikt als veredelde eigen huisarts. 80 wachtende aan de telefoon en uitpuilende wachtkamers zijn helaas geen uitzondering. We merken dat mensen ook wanneer ze bv al 3 weken buikpijn hebben toch op zondag bij de HAP komen, of mensen die pijn hebben aan een grote teen maar daar nog gewoon op kunnen lopen. Dat komt hen vaak beter uit, ze hebben dan toch tijd. We raken als maatschappij gewend aan een 24 uurs economie waarbij altijd alles maar beschikbaar is (of moet zijn). Hierdoor zijn er vaak lange wachttijden omdat ze niet urgent zijn en urgentere patiënten voorgaan, waardoor er ook nog dagelijks verbaal geweld bij komt kijken. Ik denk dat wanneer er een goede marketingcampagne wordt gebruikt om mensen duidelijk te maken wanneer een HAP gebeld kan worden het al veel kosten zou besparen. Consulten bij de eigen huisarts zijn goedkoper dan de consulten bij de HAP.
2) Bij poliklinieken meer ruimte inkleden voor spoedverwijzingen via de huisarts. Nu komen deze patiënten vaak op een SEH, wat ook duurder is.
3) Patiënten kunnen efficiënter ontslagen worden uit een ziekenhuis. Nu blijven ze vaak nog tot en met een weekeinde liggen terwijl ze bv op zondag prima naar huis kunnen gaan. Maar het is lastiger voor een arts om dan alles te regelen. Op maandag zijn ze er meer op ingericht. Hierdoor houdt de patiënt onnodig een bed vast.
4) Kritischer kijken wanneer een operatie nog nodig is. Alhoewel dit echt al vaker gebeurt dan 10 jaar geleden. Toch is hier nog wel een slag in te slaan. Denk bv aan een dementerende patiënt die een heup gebroken heeft. Patiënten en familie wordt nog vaak verteld dat de operatie geen obstakel is. Wat ze echter niet weten/ krijgen te horen is dat de patiënt daarna door de verwardheid nauwelijks te revalideren is en de kans groot is dat die uiteindelijk hieraan zal overlijden.
5) Teveel dementerende mensen zijn thuis. We zien ze op de SEH omdat ze weer gevallen zijn. Niet altijd met grote verwondingen maar toch weer een ziekenhuisbezoek en evt een opname. We zien vaak overbelaste mantelzorgers die dat niet meer aankunnen. Ik kan me voorstellen dat mensen graag in hun eigen omgeving willen blijven wonen, maar ze zijn een gevaar voor zichzelf en hun omgeving. Meer capaciteit in een verzorgingstehuis is dan ook welkom waarbij er goede afspraken moeten komen wanneer mensen ingestuurd moeten worden. Dit komt de patiënt ook niet altijd ten goede. Ze worden uit hun vertrouwde omgeving gehaald met alle consequenties van dien.