We moeten stoppen met symptoombestrijding.
We moeten echt uitgaan van wat belangrijk is voor mensen, voor jou.
We hebben een systeem ingericht wat uitgaat van klachten.
Als ik bijvoorbeeld kijk naar depressie, daar ligt heel vaak eenzaamheid onder.
Armoede, schuld.
Als je dan vraagt naar de diepere oorzaak, zien we dat veel sociale problematiek landt in de zorg.
Maar met zorg lossen we eigenlijk het probleem niet op.
In die zin is het een symptoom.
De klachten die mensen hebben zijn eigenlijk de symptomen.
Dat betekent dat we bij de patiënt gaan bedenken wat voor hem of haar belangrijk is.
Dat gaan we niet bedenken, dat moeten we vragen.
En dan moeten we vervolgens gaan bedenken, hoe gaan we je daarbij ondersteunen.
Dat is een totaal andere manier dan vragen: “Wat is er met jou aan de hand?” en vervolgens de klacht oplossen.
De bedoeling is dat we mensen helpen, om de best mogelijke zorg voor jou te krijgen.
We moeten uitgaan van wat echt belangrijk is voor de patiënt.
En stoppen met symptoombestrijding.
